Την Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου το νησί μας με χαρά και τιμή, φιλοξένησε την Πέπη Ρηγοπούλου, “το κορίτσι της Πύλης του Πολυτεχνείου” και νυν καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης στο ΕΚΠΑ.
Η Πέπη Ρηγοπούλου την ιστορική νύχτα της επίθεσης του τανκ στο Πολυτεχνείο ήταν εκεί, στην πύλη, πάνω στις επάλξεις, αγωνιζόμενη για τη δημοκρατία.
Ήταν μεγάλη τιμή που γνωριστήκαμε και συνομιλήσαμε απλά και ειλικρινά, με τη σεμνότητα που τη διακρίνει, και ακόμη μεγαλύτερη τιμή που η μουσική ομάδα του σχολείου μας τη συγκίνησε με τα τραγούδια της.
Την εκδήλωση διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος “Η Σκιάθος” υπό την αιγίδα του Δήμου Σκιάθου και χορηγό επικοινωνίας την Δημοιογραφική ιστοσελίδα Skiathoslife. Στην εκδήλωση συμμετείχε και η Μουσική Ομάδα του ΓΕ.Λ., η οποία αποτελούνταν από εκπαιδευτικούς, μαθητές και μαθήτριες του σχολείου.
Ακολουθεί το video της εκδήλωσης, όπως το μετέδωσε ζωντανά το Skiathoslife.gr:
Ευχαριστούμε θερμά τόσο την κα Ρηγοπούλου, όσο και την κα Παπαδούλια, Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου για τη διάθεση στο σχολείο μας τριών βιβλίων με τίτλο: “Θάλαμος Ανανήψεως” της συγγραφέως και καθηγήτριας Πέπης Ρηγοπούλου.
Η κα Ρηγοπούλου, μετά την επίσκεψή της στη Σκιάθου ανάρτησε το ακόλουθο άρθρο στην εφημερίδα efsyn:
Στη Σκιάθο
ΤΡΙΤΗ ΜΑΤΙΑ 06.12.23 16:00
Η πτήση για το νησί διαρκεί μισή ώρα. Μέσα σε αυτόν τον ελάχιστο χρόνο το ελληνικό τοπίο, γεμάτο βουνά και θάλασσα, καμένα δάση και ανυπάκουες σε πολεοδομικούς κανόνες πόλεις, απλώνεται σαν ψηφιδωτό που καμιά του ψηφίδα δεν περισσεύει. Γιατί αυτό που προέχει σήμερα, μέσα σε καταστροφές που κάθε καλοκαίρι ανανεώνονται, είναι η γνώση τους.
Για να υπάρξει αντίσταση, όχι επί χάρτου και μεγαλόστομων πολιτικών για να ρουφήξουν κονδύλια στο όνομα της σωτηρίας του περιβάλλοντος, αλλά επί της πραγματικής γης, που είναι πάντα ατίθαση, απρογραμμάτιστη, ακανόνιστη, απρόβλεπτη σαν την ψυχή του ανθρώπου και σε διάλογο μαζί της. Που αντιστέκεται στη χυδαία ομαλοποίηση των εκβραχισμών, της μπουλντόζας, του εκσκαφέα, του ανερμάτιστου που καταναλώνει το έρμα της χώρας που λέγεται Ελλάδα για να την εγκαταλείψει χωρίς φυσικούς και ψυχικούς πόρους μεταφέροντας το πολύτιμο τίμημά της σε αργύρια στις νήσους Καϊμάν.
Και, ξαφνικά, στις ψηφίδες από ανοιχτό γκρι, κυματισμούς του γαλάζιου της θάλασσας, δαντέλες πιο σκούρες, βαθιές σκιές που μοιάζουν ακατοίκητες καθώς τελειώνει η μέρα, κυριαρχεί το πράσινο. Ενα πράσινο σε κοντινές παραλλαγές και ημιτόνια, περίπου σαν σμαράγδι ριγμένο στο πέλαγος. Ενα πράσινο ζωντανό σαν να έχει μόλις δημιουργηθεί. Που λουσμένο στα μπλε ημιτόνια της θάλασσας θυμίζει τα ψηφιδωτά των πρωτοχριστιανικών χρόνων. Είναι το νησί με τις κουκουναριές μαζί με τα μικρονήσια του. Είναι το νησί του Παπαδιαμάντη, που οι ιστορίες του μιλάνε για τους τόπους και τις ψυχές σαν ένα σύνολο. Που στο βιβλίο του «Οι έμποροι των εθνών» μας λέει πάλι σήμερα την ίδια παλιά ιστορία: «Είστε αυτόνομοι και ελεύθεροι. Μην αφήσετε να πάρουν τα νησιά σας».
Η πρόσκληση του Πολιτιστικού Συλλόγου «Η Σκιάθος» μου έδωσε τη χαρά να ξαναδώ μετά από πολλά χρόνια το νησί, αλλά επίσης να γνωρίσω ανθρώπους που το φροντίζουν και το αγαπούν. Στην πράξη και με την πράξη τους. Ηταν μια συνάντηση που μου επιβεβαίωσε ότι δεν πάνε όλα χάλια στον τόπο μας. Οτι δεν είναι ο τόπος που φταίει, αλλά όσοι άνθρωποι τον βλέπουν σαν ένα ξέφραγο αμπέλι, παρανάλωμα πυρός της βουλιμίας τους.
Οι φίλοι που με καλωσόρισαν ξέρουν ότι η Σκιάθος ή οποιοδήποτε άλλο νησί μας δεν έχουν μείνει ανέγγιχτα από την επέλαση του τουρισμού. Αλλά ξέρουν και να φροντίζουν και να αξιοποιούν την κληρονομιά τους. Το σπίτι του Παπαδιαμάντη που είχα γνωρίσει ως καταρρέον ερείπιο αποκαταστάθηκε και λειτουργεί. Εξίσου σημαντικές ήταν οι νεανικές εκδηλώσεις μνήμης που παρακολούθησα.
Βλέπεις τα πρόσωπα, ακούς τις φωνές των κοριτσιών και των αγοριών που τραγουδούν, τα όργανά τους που τις συνοδεύουν όλοι και όλες μαζί, μαθήτριες, μαθητές και καθηγητές, ακούς τα ερωτήματά τους και αναγνωρίζεις πως εδώ λειτουργούν δάσκαλοι και δασκάλες, πολίτες και κοινωνία. Αξια να είναι οικουμενικό πνευματικό κέντρο, μακάρι η Σκιάθος να έχει την πορεία που της αξίζει.
